Michael styczeń - luty 2008

8 / 16

MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601
Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 • styczeń-luty 2008
Przywilej tworzenia i emitowania pieniędzy jest
nie tylko najwyższym przywilejem rządu, ale jest
jego najwyższą twórczą możliwością.”
Lincoln mówił o tych zielonych dolarach, jako o
„największym błogosławieństwie, jakie Amery­
kanie kiedykolwiek mieli”. Błogosławieństwo dla
wszystkich, ale nie dla bankierów, ponieważ koń­
czyło to ich machinacje, kradzież kredytu narodo­
wego i pożyczki pieniędzy na procent. Robili więc
wszystko, co możliwe, żeby zniszczyć te „zielone
dolary” i przeszkadzać Lincolnowi w rządzeniu.
Lord Goschen, rzecznik finansistów, napisał w Lon-
don Times (cytat wzięty z Kto rządzi Ameryką [Who
Rules America] – autorstwa C. K. Howe’a i przedru­
kowany w pracy Martyrologia Pieniędzy Lincolna
[Lincoln Money Martyred] – autorstwa doktora R. E.
Searcha):
„Jeżeli ta szkodliwa polityka finansowa, któ­
ra ma swoje źródło w Ameryce Północnej umoc­
ni się na stałe, wtedy taki rząd będzie dostarczał
swoje własne pieniądze, bez żadnych kosztów,
będzie spłacał długi i będzie bez długów. Będzie
miał wszystkie potrzebne pieniądze niezbędne
do utrzymania się. Będzie prosperował bez pre­
cedensu w historii świata. Taki rząd musi być
zniszczony, albo zniszczy każdą monarchię na
świecie.” (Monarchię bankierów pożyczających
pieniądze z procentem.)
Po pierwsze, w celu zdyskredytowania „zielo­
nych” dolarów bankierzy namówili Kongres, żeby
głosował w lutym 1862 roku za „Klauzulą Wyjąt­
kową” (Exception Clause), która mówiła, że zielo­
nymi dolarami nie będzie można spłacać odsetek
od długu narodowego, ani płacić podatków, akcyzy,
czy opłat importowych. Następnie w 1863 roku sfi­
nansowawszy wybór odpowiedniej liczby senato­
rów i przedstawicieli parlamentu, bankierzy uzyskali
anulowanie przez Kongres prawa „zielonych dola­
rów” (Greenback Law) i wprowadzenie na jego miej­
sce Narodowej Ustawy Bankowej (National Banking
Act). (Pieniądze miały być następnie emitowane
jako obciążone odsetkami przez banki prywatne.)
Ustawa ta zapewniała też wycofanie „zielonych
dolarów” z obiegu, gdy tylko znajdą się w Minister­
stwie Skarbu jako opłaty podatkowe. Lincoln ze
złością protestował, ale najpilniejszą sprawą dla
niego było wygranie wojny i ocalenie Stanów Zjed­
noczonych jako całości. Odłożył więc na okres
powojenny swoje veto, które miał zamiar złożyć
przeciwko tej ustawie i działania, które miał podjąć
przeciwko bankierom. Niemniej złożył deklarację:
„Mam dwóch wielkich wrogów: armię Połu­
dnia przed sobą i bankierów z tyłu. Z tych dwóch
największym wrogiem są bankierzy.”
Lincoln został powtórnie wybrany na prezydenta
w 1864 roku i było jasne, że po wojnie zaatakuje
silną pozycję bankierów. Wojna skończyła się 9
kwietnia 1865 roku, a pięć dni później, 14 kwietnia,
Lincoln zginął w zamachu. Nastąpiła ogromna re­
dukcja kredytu, zorganizowana przez banki. Wiel­
kość pieniądza w obiegu wynosiła w 1866 roku
1907 milionów dolarów, co na głowę każdego Ame­
rykanina dawało 50,46 dolara, a w 1876 roku suma
ta została zredukowana do 605 milionów dolarów,
co dało 14,60 dolara na głowę. Rezultat: po 10 la­
tach upadek 56 446 przedsiębiorstw, reprezentują­
cych stratę 2 miliardów dolarów. I jakby tego jeszcze
było mało, bankierzy zredukowali ilość pieniądza w
obiegu do 6,67 dolara na głowę w 1887 r.!
William Jennings Bryan:
„Banki powinny odejść”
Niemniej przykład Lincolna pozostał w pamięci
wielu osób, aż do 1896 roku. Tego roku kandydatem
demokratów na prezydenta został William Jennings
Bryan. Raz jeszcze podręczniki historii mówią, że
dobrze się stało, iż jego kandydatura na prezydenta
nie odniosła sukcesu, ponieważ był on przeciwko
„zdrowym pieniądzom” bankierów, pieniądzom emi­
towanym jako dług oraz przeciwko standardowi zło­
ta. Bryan powiedział:
„Głosimy w naszym programie, że wierzymy,
iż prawo do bicia monety i emisji pieniędzy jest
funkcją rządu. Wierzymy w to. Opozycja mówi,
że emisja pieniędzy papierowych to funkcja ban­
ku i że rząd nie powinien wtrącać się do działal­
ności banków. Ja mówię
im, że emisja pieniędzy
jest funkcją rządu i że
banki powinny wycofać
się z tej rządowej funk­
cji... Jedynie wtedy, gdy
zgodnie z Konstytucją
pieniądze będą emito­
wane przez rząd, możli­
we będą wszystkie inne,
potrzebne reformy, ale
dopóki tego się nie osią­
gnie, żadnej innej re­
formy nie będzie można
przeprowadzić.”
Rezerwa Federalna – gigantyczny koncern
Ostatecznie 23 grudnia 1913 roku Kongres Sta­
nów Zjednoczonych głosował za przyjęciem Ustawy
o Rezerwie Federalnej (the Federal Reserve Act),
co spowodowało oddanie przez Kongres prawa do
emisji pieniędzy w ręce korporacji Rezerwy Federal­
nej (Federal Reserve Corporation). Jeden z nielicz­
nych kongresmanów, którzy rozumieli
ryzyko zawarte w tej ustawie, Charles
A. Lindbergh (reprezentujący stan
Minnesota), ojciec znanego lotnika
powiedział:
„Ustawa ta tworzy najwięk­
szy gigantyczny koncern na
ziemi. Z chwilą podpisania
przez prezydenta (Wilsona) tej
ustawy, zostanie zalegalizowany
niewidzialny rząd „Władzy Mone­
tarnej”... Przy pomocy tej ustawy
bankowej popełnione zostało naj­
większe przestępstwo legisla­
cyjne wszechczasów.”
Edukacja ludzi
Co ostatecznie pozwoliło bankierom na uzy­
skanie całkowitego monopolu na kontrolę kredytu w
Stanach Zjednoczonych? Ignorancja wśród ludności
odnośnie problemów pieniężnych. John Adams pi­
sał do Tomasza Jeffersona w 1787 roku:
„Całe zamieszanie, nieład i nieszczęście w
Ameryce powstało nie przez błędy w konstytu­
cji, nie przez zanik honoru i zasad, ale na skutek
kompletnej niewiedzy, dotyczącej natury pienią­
dza, kredytu i obrotu pieniężnego”.
Sekretarz Skarbu w gabinecie prezydenta Lin­
colna, Salmon P. Chase, ogłosił publicznie
krótko po uchwaleniu Narodowej Usta­
wy Bankowej w 1863 roku:
”Promowanie przeze mnie
przyjęcia Narodowej Ustawy
Bankowej było największym fi­
nansowym błędem mojego życia.
Spowodowało to powstanie mo­
nopolu, który wpływa na wszyst­
kie sprawy kraju. Ustawa ta po­
winna zostać uchylona, ale zanim
to nastąpi, ludzie z jednej strony a
banki z przeciwnej będą prowadziły
taką walkę, jakiej nigdy nie ogląda­
liśmy w tym kraju.”
Producent samochodów Henry Ford powiedział:
„Jeżeli ludzie w kraju rozumieliby naszą ban­
kowość i system monetarny, wierzę, że przed ju­
trzejszym rankiem wybuchłaby rewolucja”.
Edukacja ludzi – to jest rozwiązanie! To jest
dokładnie metoda, za którą opowiada się dwumie­
sięcznik MICHAEL: przez edukację, zbudować siłę
ludzką, żeby suwerenny rząd każdego kraju miał
odwagę przeciwstawić się bankierom i emitować
własne pieniądze, tak, jak prezydent Lincoln. Gdy­
by tylko ludzie popierający uczciwy system mone­
tarny zrozumieli swoją odpowiedzialność w rozpo­
wszechnianiu MICHAELA! Kredyt Społeczny, który
ustanowiłby system ekonomiczny, gdzie wszystko
byłoby zorganizowane dla służby człowiekowi, sku­
pia się na rozwoju odpowiedzialności osobistej i
kształtowaniu odpowiedzialnych ludzi. Każdy umysł
zdobyty dla Kredytu Społecznego jest
osiągnięciem. Każda osoba ukształto­
wana przez Kredyt Społeczny jest siłą,
a każda pozyskana siła jest krokiem w
kierunku zwycięstwa. I przez 70 lat jak
wiele sił zostało pozyskanych!... Jeżeli
wszystkie siły byłyby aktywne, napraw­
dę przed jutrzejszym rankiem uzyskali­
byśmy wprowadzenie w życie propozycji
Kredytu Społecznego!
Jak napisał Louis Even w 1960 roku:
„Przeszkodą nie są ani finansiści, ani
politycy, ani jakiś notoryczny wróg.
Przeszkoda leży w pasywności zbyt
wielu Kredytowców Społecznych,
którzy mają nadzieję na zwycięstwo sprawy, ale
pozostawiają innym jej promowanie.”
Krótko mówiąc, jest to nasza odmowa wzięcia
odpowiedzialności, opóźniająca wprowadzenie Kre­
dytu Społecznego jako uczciwego systemu pienięż­
nego. „Komu wiele dano, od tego wiele wymagać
się będzie” (Łk 12,48). Przeegzaminujcie wasze
sumienia, drodzy Kredytowcy Społeczni. Koniecz­
ne jest nawrócenie osobiste, idźmy i kontynuujmy
naszą odpowiedzialność: zwycięstwo nigdy nie
było tak blisko! Naszą odpowiedzialnością jest
przekazanie wiedzy o Kredycie Społecznym in­
nym ludziom, przez promowanie prenumeraty
dwumiesięcznika MICHAEL, jedynej publikacji,
która pokazuje to sprawiedliwe rozwiązanie.
Ustawa o Kredycie Społecznym
przyjęta przez Kongres USA w 1932 r.
Konieczna jest edukacja ludzi. Kiedy nacisk
społeczeństwa jest wystarczająco mocny, wszyst­
kie partie zgodzą się z nim. Dobry tego przy­
kład możemy znaleźć w ustawie Goldsborough
z 1932 r., która została przez jej autora określona
jako „ustawa o Kredycie Społecznym” i „najbliższa
celu reforma monetarna dla ustanowienia realnego
zdrowego systemu monetarnego w Stanach Zjed­
noczonych”.
„Przeważająca większość Kongresu USA
(289 do 60) sprzyjała temu już w 1932 r. i odtąd w
takiej czy innej formie obstawała przy tym. Tyl­
ko daremna nadzieja, że cieszący się zaufaniem
nowy prezydent (Roosevelt) mógłby odnowić do­
brą koniunkturę bez porzucenia systemu pienią­
dza kredytowego, który Ameryka odziedziczyła,
uniemożliwiła przyjęcie Kredytu Społecznego
jako prawa obowiązującego w kraju. W 1936 r.,
kiedy New Deal (rozwiązanie Roosevelta) udo­
wodniło niezdolność skutecznego uporania się
z Depresją, zwolennicy Kredytu Społecznego
znowu odzyskali siłę. Ostatni znaczący wy­
siłek, by uzyskać jego wprowadzenie miał
miejsce w 1938 r.” (W. E. Turner, Stabilne
pieniądze [Stable Money], s. 167)
Nawet dywidenda i dyskonto skompen­
sowane, dwa zasadnicze elementy Kredytu
Społecznego, zostały wymienione w tej usta­
wie, zwanej „ustawą Goldsborough”, po tym, jak
kongresman Partii Demokratycznej z Maryland,
T. Allan Goldsborough, przedstawił ją w Izbie po
raz pierwszy 2 maja 1932 r.
Dwie osoby, które wspierały ustawę zasłu­
gują na naszą szczególną uwagę: Robert L. Owen,
senator z Oklahomy od 1907 do 1925 r. (dyrektor
banku narodowego przez 46 lat) i Charles G. Bin­
derup, przedstawiciel z Nebraski. W marcu 1936 r.
Owen opublikował artykuł w piśmie J. J. Harpella The
Instructor (Instruktor), w którym zastępcą redaktora
naczelnego był Louis Even. Binderup natomiast wy­
głosił wiele przemówień radiowych w USA w okresie
Depresji, wyjaśniając niszczycielskie efekty kontroli
kredytu przez prywatne interesy.
Robert Owen oświadczył w IzbieReprezentantów
28 kwietnia 1936 r.: „... ustawa, którą on (Golds­
borough) potem przedstawił, z aprobatą Komi­
Propozycje Kredytu Społecznego wyjaśnione w 10 lekcjach
Lekcja 7. Historia kontroli
bankowej w USA
(ciąg dalszy ze str. 7)
William Jennings Bryan
Salmon P. Chase
Charles A. Lindbergh