Michael styczeń - luty 2008

11 / 16

11 MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601
Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 • styczeń-luty 2008
jaśnia, jak moskiewscy agenci uzyskali tak abso­
lutną kontrolę lewicowych przywódców w obcych
krajach. Pisał on: „Większość stanowisk dowódców
wojskowych w rządzie Frontu Ludowego zajmowali
ostatecznie komuniści i w ich rękach znajdowały się
najważniejsze stery władzy. Jak to się mogło stać?
Poprzez system przymusu stopniowanego między
indywidualnymi awansami dla tych, którzy ugięli się
i zabijanie tych, którzy się zbuntowali.”
Theo Rogers w swojej książce „Hiszpania. Tra­
giczna podróż” czyni odniesienia do zdobytych do­
kumentów, które bez wątpienia dowodzą, że wy­
buch rewolucji na pełną skalę planowany był na
lipiec 1936 r. Rogers pisał: „Odkrycie dokumentów
i planów wśród wojujących komunistów i anarchi­
stów wskazywało, że do wybuchu dojrzał starannie
uknuty spisek, który wywróci nawet centralny rząd
w Madrycie i ustanowi sowiecką dyktaturę”. Dzieło
Iluminatów.
Oświadczenie Rogersa okazało się prawdą.
Przedstawiono dowody wskazujące, że zarówno
generał Franco jak i generał Mola wiedzieli już w
kwietniu 1936 r., że komunistyczny zamach stanu
został zaplanowany najpierw na 1. maja, potem
przesunięty na 29. czerwca, a w końcu na 22. lip­
ca. Opóźnienie zostało zarządzone po to, żeby dać
tym, którym powierzono wprowadzenie planu rewo­
lucji w życie, więcej czasu na uzupełnienie ostatnich
niezbędnych detali.
(cdn)
William Guy Carr
Lojalistycznych. Ich działania, mówił,: „nie przyno­
siły wystarczającej zachęty i rewolucyjnego zapału
wśród szerokich mas europejskich. Uzyskane re­
zultaty nie usprawiedliwiały podjętego wysokiego
ryzyka. ZASADNICZA WALKA, KTÓ­REJ CELEM
BYŁO DOPROWADZENIE DO ZBROJNEGO KON­
FLIKTU MIĘDZY DWOMAGRUPAMI PAŃSTW KA­
PITALISTYCZNYCH, NIE DOSZŁA DO SKUTKU.”
Potem, kontynuując, opowiadał się za tym, że „so­
wiecki komendant wojskowy w Hiszpanii powinien
przejść pod kontrolę emisariuszy Kominternu, takich
jak ambasadorowie, którzy wiedzą, w jaki sposób
wpoić mu niezbędne uczucia rewolucyjne”.
W okresie wojny domowej w Hiszpanii propa­
ganda wydawana w tym czasie przekonywała prze­
ciętne osoby, że niewielka grupa generałów zorga­
nizowała rewoltę w celu obalenia republikańskiego
rządu Frontu Ludowego i ustanowienia dyktatury
wojskowej. Siły zbrojne Frontu Ludowego nazwały
się Lojalistami. Siły zbrojne Franco nazwały się
Nacjonalistami. Lojaliści obejmowali wszystkie
frakcje polityczne na lewo od centrum. Nacjonali­
ści składali się ze wszystkich odłamów politycznych
na prawo od centrum.
Komuniści byli podzieleni na dwie grupy… tych,
którzy zamierzali przekształcić dyktaturę proletaria­
tu w stalinowskie państwo totalitarne i tych, którzy
chcieli uczynić sowiecką Hiszpanię jednostką w
Międzynarodówce Republik Sowieckich zgodnie
z teorią marksistowską. Wojska nacjonalistyczne
włączały ludzi, sponsorujących ruch karlistowski,
którego celem od 1837 r. było przywrócenie tronu
hiszpańskiego potomkom Don Carlosa. Karliści za­
mieszkiwali prowincję Nawarry i wspierali nacjonali­
styczną armię Franco po prostu dlatego, że nie mieli
zamiaru tolerować komunizmu w Hiszpanii.
Na prawicy byli także falangiści, skrajni pra­
wicowcy, wśród których znajdowała się niewątpli­
wie spora ilość nazistów typu niemieckiego, zwo­
lenników użycia totalnej wojny do pokonania
swoich lewicowych wrogów. Zrozumiałe jest, że
w tej sytuacji ci z prawej strony oskarżali tych z le­
wej o to, że są komunistami, podczas gdy ci z lewej
oskarżali tych na prawo od centrum, że są faszy­
stami. Najstraszniejsze okrucieństwa, włączając
tortury, okaleczenia, gwałty i egzekucje tysięcy nie­
winnych ofiar, popełniane były przez komunistów
jako część przyjętego wzorca Rządów Terroru.
Nieliczni ekstremiści po stronie Franco także popeł­
niali okrucieństwa. Wydaje się, że wszystkie wojny
domowe zamieniają wielką liczbę ludzi w nieludzkie
stworzenia, które schodzą poniżej poziomu zwie­
rząt, kiedy narasta w nich żądza krwi. Wojny domo­
wej nie można usprawiedliwić. Ci, którzy popierają
wojny rewolucyjne powinni zostać straceni. Dowody
pokazują, że król Hiszpanii w 1931 r. i generał Fran­
co w 1936 r. zrobili wszystko, co było w ich mocy,
żeby uniknąć wojny domowej.
Franco nie mobilizował obywateli Hiszpanii,
żeby skupili się wokół niego, dopóki nie wyczerpał
wszystkich innych środków zapobieżenia komuni­
stycznemu zamachowi stanu, który miał miejsce
26 lipca 1936 r. Armia zawodowa w Hiszpanii zo­
stała w wielkim stopniu zredukowana. Została zastą­
piona przez Narodowe Siły Policyjne, kontrolowane
przez rząd lewicowy. To nadzwyczajne, że próba
pokonania komunistycznego spisku przez Franco
nie doznała niepowodzenia, ponieważ powojenne
dochodzenie ujawniło, iż w 1936 r. siły zbrojne były
naszpikowane zdrajcami, zarówno oficerami jak i
ludźmi, którzy umieszczeni byli w kluczowych miej­
scach przez agentów Moskwy, pracujących w rzą­
dzie Frontu Ludowego w Hiszpanii. 21 lipca 1936 r.
kierowana przez Moskwę organizacja, mająca prze­
jąć rząd w Hiszpanii, była skompletowana.
Słowa przytoczone w numerze „Gringoire” z 11 lutego
1938 r.
Franco wiedział, że Julio Alvarez del Vayo, który
był ministrem spraw zagranicznych w rządzie repub­
likańskim i komisarzem-generałem, w ciągu jednego
dnia wyznaczył setki komisarzy politycznych do ar­
mii republikańskiej. Większość z nich była komuni­
stami. Vayo uczynił to bez konsultacji z premierem.
Komisarze zmuszali żołnierzy do wstępowania do
partii komunistycznej, oferując im korzyści i awans,
jeśli to zrobili i grozili prześladowaniami przy uży­
ciu wszystkich środków pozostających w ich mocy,
jeśli tego nie zrobili. Luis Araqistain, były ambasa­
dor Republiki Hiszpańskiej w Paryżu, opublikował
tę informację w New York Times’ie 19 maja 1939 r.
Udowodniono, że była to prawda.
Indalecio Prieto był socjalistycznym posłem hi­
szpańskim i ministrem obrony narodowej w czasie
hiszpańskiej wojny domowej. Pomagał w kierowaniu
wojną przeciwko Franco. W raporcie opublikowanym
w Paryżu w 1939 r., zatytułowanym „Jak i dlaczego
opuściłem Ministerstwo Obrony Narodowej”, pisał:
„Trudno stać na straży, ponieważ są tam zajmujący
poufne stanowiska komuniści, którzy, żeby uniknąć
podejrzenia, mają rozkaz ukrywania swoich związ­
ków, a czasami nakaz ich zatajenia przez przyna­
leżność do innych partii. Dr Juan Negrín był jednym
z nich. Był on jednym z najpotężniejszych ludzi w
Hiszpanii w czasie wojny domowej.” Prieto pisał o
nim: „Ponieważ odmówiłem wykonywania rozkazów
z Moskwy, Juan Negrín wykluczył mnie 5 kwietnia
1938 r. z rządu, którego był premierem. Byłem mi­
nistrem obrony narodowej w jego rządzie. Podjęto
przeciwko mnie dwie równoległe akcje. Jedna zo­
stała powierzona rosyjskiej tajnej policji i osobom
wojskowym, które działały w naszym kraju, druga
– hiszpańskim komunistom… Rosjanie rozkazywali,
a hiszpańscy komuniści wykonywali rozkazy.”
Dr Juan Negrín utrzymuje, że nie był i nie jest
komunistą, ale był tym, który rozkazał dostarczenie
7000 skrzynek hiszpańskiego złota Stalinowi. Były
one załadowane na statki „Kine”, „Neve” i „Volgi­
les”. Wszystkie trzy płynęły pod sowiecką banderą.
José Velasco i Arturo Candela towarzyszyli ekspe­
dycji do Odessy jako mężowie zaufania. Wszystko
odbywało się potajemnie i inni członkowie rządu
Frontu Ludowego nie byli świadomi tej sytuacji.
W czasie rządów Negrína powołano na stanowiska
podsekretarzy obrony trzech komunistów i byli to
trzej zwierzchnicy republikańskiej armii, marynarki
wojennej i lotnictwa wojskowego.
Largo Caballero był komunistą, ale kiedy odmówił
wykonania rozkazu wydanego mu przez moskiew­
skich emisariuszy, oni lekceważyli jego zarządzenia
nawet, gdy został premierem. Kiedy próbował na­
prawić swoje błędy, było już za późno. Prieto wy Kradzież tego złota była wciąż międzynarodowym pro­
blemem w 1955 r. Franco żądał zwrotu złota od Związku
Radzieckiego.
Unia Europejska:
„im­periu ”
To jest wiadomość oficjalna. W stwierdzeniu, które było albo największą gafą w historii 50-letniego
projektu Unii Europejskiej, albo po prostu oznajmieniem faktu, który każdy podejrzewał od raczej dłu­
giego czasu, przewodniczący Komisji Europejskiej oświadczył, że Unia Europejska jest imperium.
Na konferencji prasowej w Strasbourgu 10 lipca 2007 r. Jose Manuel Barroso, przewodniczący Ko­
misji Europejskiej parlamentu został zapytany przez dziennikarza, jak mógłby scharakteryzować Unię
Europejską. Oto odpowiedź Barroso:
„Czasami lubię zestawiać to z porównaniem Unii
Europejskiej jako tworu, do organizacji imperiów.
Mamy rozmiary imperium, ale jest tu wielka różnica.
Imperia były zwykle tworzone siłą, z centralnie na­
rzuconą innym wolą i dyktatem. To, co mamy teraz,
jest pierwszym nieimperialnym imperium. Mamy 27
krajów, które w pełni zdecydowały się pracować ra­
zem i zsumować swoją suwerenność. Sądzę, że jest
to wspaniała konstrukcja i powinniśmy być z niej
dumni. Przynajmniej my w Komisji jesteśmy z niej
dumni.”
Planem zwolenników utworzenia jednego rządu świa­
towego (zwłaszcza Davida Rockefellera i jego Komisji
Trójstronnej) jest powołanie do życia trzech superpaństw z trzema głównymi regionami ekonomicznymi
na świecie: Europą, Ameryką Północną i Dalekim Wschodem (Japonia, Korea Południowa, Tajwan
itd.). Będzie to ostateczny krok przed utworzeniem rządu światowego, ze wszystkimi narodami, rezyg­
nującymi ze swojej suwerenności i połączonymi w jeden scentralizowany globalny organizm. Możemy
usłyszeć w mediach coraz więcej nawoływań o utworzenie Unii Północnoamerykańskiej, łączącej USA,
Kanadę i Meksyk, i posiadającej wspólną walutę o nazwie „amero”. Jeśli chcemy zachować naszą wol­
ność, musimy trzymać się z daleka od tych diabelskich planów władców pieniądza!
Jose Manuel Barroso