Michael styczeń - luty 2008

2 / 16

MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601
Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 • styczeń-luty 2008
Dwumiesięcznik
MICHAEL
Dla Tryumfu Niepokalanej
January-February 2008
Date of issue: January 2008
styczeń-luty 2008
Ukazuje się 5 razy w roku, plus wydanie specjalne
Wydawca:
Pielgrzymi św. Michała
przy Instytucie Louisa Evena dla Sprawiedliwości Społecznej
Dyrektor naczelna:
Thérèse Tardif
Redagują i tłumaczą (edycja polska):
Janusz A. Lewicki (Polska) & Jacek Morawa (Kanada)
Dominik Wysocki...
Redakcja główna:
Kanada: Dwumiesięcznik MICHAEL
1101 Principale St., Rougemont, QC, J0L 1M0
Tel.:(450) 469-2209; Fax:(450) 469-2601
po polsku: Tel./Fax: (416) 259-3714
Przedstawicielstwa:
Polska: Dwumiesięcznik MICHAEL
ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław
Tel.: (071) 343-6750
USA: Dwumiesięcznik MICHAEL
P.O. Box 86, South Deerfield, MA 01373
Tel./Fax: (413) 534-1991
Australia: Dwumiesięcznik MICHAEL
32 Dundee Ave, Holden Hill, SA 5088
Tel.: (08) 8261-0729
Ameryka Południowa: Periódico SAN MIGUEL
Casilla Postal 17-21-1701, Quito – Ecuador
Tel.: 099-707-879
Prenumerata:
w wersji: polskiej, francuskiej, angielskiej, hiszpańskiej
Polska:....................................................................2lata–36zł
Europa:....................................................................2lata–18€
Kanada&USA:.........................................................4lata–$20
Australia&NZ:........................................................2lata–A$32
AmerykaPołudniowa:...............................................2lata–$10
Poczta lotnicza:.........................................................1rok–$16
* Czeki personalne, bankowe lub przekazy pocztowe prosimy
wystawiać na Michael Journal i wysyłać na adresy podane powyżej.
Redakcja zastrzega sobie prawo skracania nadesłanych tekstów oraz zmiany ich
tytułów i podtytułów bez uprzedniego powiadamiania autora. Przy dokonywaniu
przedruków z naszego pisma, prosimy o każdorazowe podanie źródła.
ISSN 1496-1024
PUBLICATION MAIL. AGREEMENT № 40063742
Legal Deposit – National Quebec Library
Printed in Canada
Send all correspondence that cannot be delivered in Canada
to: MICHAEL Journal,
1101 Principale St., Rougemont, QC, J0L 1M0 – Canada
Spis treści nr 45:
Encyklika Spe salvi
– Benedykt XVI ................................................... 1-2-3
Nowe paradygmaty Europy
– ks. dr Tadeusz Bienasz ...................................... 4-5
Kredyt Społeczny i Królestwo Boże
– Eric Batler ........................................................... 6-7
Propozycje Kredytu Społecznego. Lekcja 7
– Alain Pilote ...................................................... 7-8-9
Pionki w grze (24). Międzynarodowa konspiracja
– William Guy Car............................................... 10-11
Unia Europejska: „imperium”
– opr. red. ............................................................... 11
Wielki misjonarz Kredytu Społecznego
– Thérèse Tardif ................................................ 12-13
Homilia wygłoszona z okazji Mszy św. żałobnej
– ks. Józef Wąsik .................................................... 13
Nowe niewolnictwo
– Pierre Marchildon ...................................... 14-15-16
(…) Nawet jeżeli zewnętrzne struktury nie zmieniły
się, wewnętrznie zmieniało się społeczeństwo.
5. (…) To nie żywioły świata, prawa materii rzą­
dzą ostatecznie światem i człowiekiem, ale osobowy
Bóg rządzi gwiazdami, czyli wszechświatem; prawa
materii i ewolucji nie są ostateczną instancją, ale ro­
zum, wola, miłość – Osoba. A jeśli znamy tę Osobę,
a Ona zna nas, wówczas niewzruszona moc ele­
mentów naturalnych nie jest ostateczną instancją;
wówczas nie jesteśmy niewolnikami wszechświata
i jego praw – jesteśmy wolni.
6. (…) w obliczu śmierci pytanie o sens życia
jest nieuniknione. [Chrystus] Wskazuje nam drogę,
a tą drogą jest prawda. On sam jest jedną i drugą,
a zatem jest także życiem, którego wszyscy po­
szukujemy. On też wskazuje drogę poza granicę
śmierci. (…) Prawdziwym pasterzem jest Ten, który
zna także drogę, która wiedzie przez dolinę śmier­
ci; Ten, który nawet na drodze całkowitej samotno­
ści, na której nikt nie może mi towarzyszyć, idzie
ze mną i prowadzi mnie, abym ją pokonał. On sam
przeszedł tę drogę, zszedł do królestwa śmierci, a
zwyciężywszy śmierć, powrócił stamtąd, aby teraz
towarzyszyć nam i by dać nam pewność, że razem
z Nim można tę drogę odnaleźć. Świadomość, że
istnieje Ten, kto również w śmierci mi towarzyszy i
którego «kij i laska dodają mi pociechy», tak że «zła
się nie ulęknę» (por. Ps 23, 4), stała się nową «na­
dzieją» wschodzącą w życiu wierzących.
8. (…) Nie można nie dostrzegać związku, jaki
zachodzi pomiędzy tymi dwoma rodzajami «sub­
stancji», pomiędzy środkami utrzymania albo bazą
materialną a uznaniem wiary za «bazę», za «sub­
stancję» trwałą. Wiara nadaje życiu nową pod­
stawę, nowy fundament, na którym człowiek może
się oprzeć, a przez to zwyczajny fundament, czyli
ufność pokładana w dobrach materialnych, relaty­
wizuje się.
Czym jest życie wieczne?
10. (…) Niemniej musimy zapytać wprost: czy
wiara chrześcijańska jest również dla nas dzisiaj
nadzieją, która przemienia i podtrzymuje nasze
życie? (…) Wiara jest substancją nadziei. Tu jed­
nak pojawia się pytanie: czy naprawdę tego chce­
my – żyć wiecznie? Być może wiele osób odrzuca
dziś wiarę, gdyż życie wieczne nie wydaje się im
rzeczą pożądaną. Nie chcą życia wiecznego, lecz
obecnego, a wiara w życie wieczne wydaje się im w
tym przeszkodą. Kontynuować życie na wieczność
– bez końca, jawi się bardziej jako wyrok niż dar.
Oczywiście chciałoby się odsunąć śmierć jak najda­
lej. Ale żyć zawsze, bez końca – to w sumie może
być tylko nudne i ostatecznie nie do zniesienia. (…)
Już wcześniej Ambroży powiedział:
«Nie należy płakać nad śmiercią,
gdyż prowadzi ona do zbawienia».
11. Niezależnie od tego, co
dokładnie chciał powiedzieć św.
Ambroży w tych słowach – praw­
dą jest, że gdyby śmierć została
wyeliminowana lub odsunięta w
nieskończoność, ziemia i ludzkość
znalazłyby się w sytuacji niemoż­
liwej i nie przyniosłoby to korzyści
również samej jednostce. Oczy­
wiście jest pewna sprzeczność w
naszym postępowaniu, która wiąże
się z wewnętrzną sprzecznością
naszej egzystencji. Z jednej strony
nie chcemy umierać; zwłaszcza ci,
którzy nas kochają nie chcą naszej
śmierci. Z drugiej jednak, nie prag­
niemy też istnieć w nieskończoność, a także ziemia
nie została stworzona z taką perspektywą. Czego
więc tak naprawdę chcemy? Ta paradoksalność na­
szej własnej postawy rodzi głębsze pytanie: czym
w rzeczywistości jest «życie»? Co w rzeczywistości
oznacza «wieczność»? (…) Augustyn w swoim dłu­
gim liście o modlitwie (…) napisał kiedyś: W gruncie
rzeczy pragniemy tylko jednej rzeczy – «szczęśli­
wego życia», życia, które po prostu jest życiem, po
prostu «szczęścia». (…) Potem jednak Augustyn
mówi: patrząc lepiej, wcale nie wiemy, czego prag­
niemy, czego właściwie chcemy. (…) Nie wiemy,
czego prawdziwie pragnęlibyśmy; nie znamy tego
«prawdziwego życia»; niemniej wiemy, że musi ist­
nieć coś, czego nie znamy, a do czego dążymy.
12. (…) W jakiś sposób pragniemy życia, tego
prawdziwego, którego potem śmierć nie tknie;
równocześnie jednak nie znamy tego, ku czemu
zmierzamy. Nie możemy zaprzestać dążenia do
tego, a równocześnie wiemy, że to wszystko, cze­
go możemy doświadczyć albo co zrealizować, nie
jest tym, czego pragniemy. Ta nieznana «rzecz»
jest prawdziwą «nadzieją», która nas inspiruje, a
jej niepoznawalność jest równocześnie przyczyną
wszelkiej rozpaczy, jak też wszelkich pozytywnych
czy destruktywnych zrywów w stronę autentyczne­
go świata i autentycznego człowieka. Słowo «życie
wieczne» usiłuje nadać imię tej nieznanej a znanej
rzeczywistości. Z konieczności jest to określenie
niewystarczające, które wywołuje zamieszanie.
Określenie «wieczne» budzi w nas bowiem ideę
czegoś nie kończącego się, i tego się lękamy; koja­
rzy nam się ze znanym nam życiem, które kochamy
i którego nie chcemy utracić, ale jednak równocześ­
nie przynosi ono więcej trudu niż zaspokojenia, a
zatem podczas gdy z jednej strony pragniemy go,
z drugiej go nie chcemy. Możemy jedynie starać się
myślą wybiec poza doczesność, w której jesteśmy
uwięzieni i w jakiś sposób przeczuwać, że wiecz­
ność nie jest ciągiem następujących po sobie dni
kalendarzowych, ale czymś, co przypomina mo­
ment ostatecznego zaspokojenia, w którym pełnia
obejmuje nas, a my obejmujemy pełnię. Byłby to
moment zanurzenia się w oceanie nieskończonej
miłości, w którym czas – przed i potem – już nie
istnieje. Możemy jedynie starać się myśleć, że ten
moment jest życiem w pełnym znaczeniu, wciąż no­
wym zanurzaniem się w głębie istnienia, podczas
gdy po prostu ogarnia nas radość. Tak to wyraża
Jezus w Ewangelii według św. Jana: «Znowu [...]
jednak was zobaczę i rozraduje się serce wasze,
a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać» (16,
22). Taki kierunek musimy nadać naszej myśli, jeśli
chcemy zrozumieć, ku czemu dąży chrześcijańska
nadzieja, czego oczekujemy od wiary, od naszego
bycia z Chrystusem.
15. (…) Czyż patrząc na współczesne dzieje nie
przychodzi nam stwierdzić, że nie uda się stworzyć
pozytywnego porządku świata tam, gdzie dziczeją
dusze?
Przemiana chrześcijańskiej wiary-nadziei w
czasach nowożytnych
19. Musimy pokrótce rzucić okiem na dwa istotne
etapy politycznej krystalizacji tej nadziei, gdyż dla
rozwoju nadziei chrześcijańskiej, dla jej zrozumie­
nia i jej trwałości ma to duże znaczenie. Pierwszym
z nich jest Rewolucja Francuska jako próba usta­
nowienia panowania rozumu i wolności, również
na sposób politycznie realny. W pierwszej chwili
Europa Oświecenia patrzyła z entuzjazmem na te
wydarzenia, ale wobec ich rozwoju
musiała na nowo zastanowić się nad
rozumem i wolnością. Znaczące dla
dwóch faz recepcji tego, co działo się
we Francji, są dwa dzieła Emanue­
la Kanta, w których snuje refleksje
nad wydarzeniami. W 1792 pisze:
Der Sieg des guten Prinzips über
das Böse und die Gründung eines
Reichs Gottes auf Erden (Zwycię­
stwo dobrego pryncypium nad złym
i ustanowienie królestwa Bożego na
ziemi). Twierdzi w nim: «Stopniowe
przejście od wiary kościelnej ku wy­
łącznemu panowaniu czystej wiary
religijnej stanowi przybliżanie się do
królestwa Bożego». Mówi nam tak­
że, że rewolucje mogą przyspieszać
czas tego przejścia od wiary kościel­
nej do wiary jedynie rozumnej. «Kró­
lestwo Boże», o którym mówił Jezus, otrzymało tu
nową definicję i nowy rodzaj obecności; istnieje
– żeby tak powiedzieć – nowe «oczekiwanie na­
tychmiastowe»: «Królestwo Boże» pojawia się tam,
gdzie wychodzi się poza wiarę kościelną i zastępuje
się ją «wiarą religijną», tzn. zwyczajną wiarą rozu­
mową. W 1794 r., w dziele: Das Ende aller Dinge
(Koniec wszystkich rzeczy), pojawia się zmodyfi­
kowany obraz. Teraz Kant bierze pod uwagę możli­
wość, że obok naturalnego końca rzeczy może na­
stąpić jakiś, przeciwny naturze, perwersyjny koniec.
W odniesieniu do tego pisze: «Jeśli chrześcijaństwo
któregoś dnia doszłoby do stanu, w którym nie było­
by już godne miłości [...], wówczas dominującą my­
ślą ludzi musiałaby stać się myśl o odrzuceniu go i
przeciwstawieniu się mu; a Antychryst rozpocząłby
– choćby na krótko – swoje panowanie (prawdopo­
dobnie oparte na lęku i egoizmie). Z kolei jednak,
ponieważ chrześcijaństwo, chociaż przeznaczo­
ne mu jest zostać religią powszechną, faktycznie
nie mogłoby liczyć na przeznaczenie, mógłby pod
względem moralnym nastąpić koniec (perwersyjny)
wszystkich rzeczy».
20. (…) Po rewolucji burżuazyjnej z 1789 roku.
nadeszła godzina nowej rewolucji – rewolucji pro­
letariackiej: postęp nie mógł się dokonywać zwy­
czajnie w sposób linearny, małymi krokami. Po­
trzebny był rewolucyjny przeskok. Karol Marks
podchwycił ten wymóg chwili i z ostrością języka i
myśli starał się – jak mu się wydawało – ostatecznie
skierować historię ku zbawieniu – ku temu, co Kant
określał mianem «królestwa Bożego». (…) Z wielką
(ciąg dalszy ze str. 1)
Nadzieją zbawieni