Michael październik - listopad

MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 •

www.michael.org.pl

październik-grudzień 2007

Dzieci do nastoletniości uczy się buntu przeciwko

dyscyplinie w domu. Rodziców przedstawia się dzie-

ciom jako ludzi staroświeckich. Drwi się z autoryte-

tu rodziców. Wywrotowcy argumentują, że rodzice

okłamywali swoje dzieci odkąd były one zdolne do

słuchania, w związku ze Świętym Mikołajem i tym,

skąd się biorą niemowlęta. Wywrotowcy twierdzą,

że rodzice są ofiarami reakcyjnego nauczania i kapi-

talistycznej eksploatacji. Dziecko jest zachęcane do

edukowania rodziców w odniesieniu do współ-

czesnych i postępowych idei

. Ostrzega się dzieci,

że dla ich własnego dobra, muszą one odmówić do-

minacji nad sobą i dyscyplinowania ich przez swo-

ich rodziców. Celem tej wywrotowej kampanii jest

zburzenie świętości i jedności ogniska domowego,

stanowiącego fundament, na którym opiera się

nasza cywilizacja

Wywrotowcy przedstawiali najpierw osoby du

chowne jako ludzi wybranych spośród mniej inteli

gentnych lub fizycznie upośledzonych członków

rodzin, żeby obrabować dzieci z szacunku dla nich.

Są oni ośmieszani jako tchórzliwi „świętosz-

kowie”, „zniewieściałe osoby uszczęśliwiają-

ce innych na siłę” i służący klas panujących.

Wmawia się dzieciom, cytując Marksa, że:

„Religia jest opium dla mas, ponieważ uczy

akceptacji ubóstwa, choroby i ciężkiej pracy

jako dobra dla duszy”.

Chrześcijańskie dziecko jest zatruwane

przeciwko duchownym swojej religii przez

wmawianie mu najbardziej fantastycznych

oszczerstw przeciwko nim, w związku z ich

prywatnym życiem. Są oni przedstawiani jako

„owce w wilczej skórze”, jako „czarne wrony”,

tuczące się łatwowiernością swoich parafian.

Jeśli, co się często zdarza, duchowny albo

ksiądz zostaje uwikłany w skandal, jest to wy-

olbrzymiane ze wszystkich sił.

Religia chrześcijańska jest ośmieszana

w najbardziej obrzydliwy sposób. Chrystus

przedstawiany jest jako nieprawy syn Maryi,

młodej Żydówki, która, żeby zachować swoją

twarz, oszukała Józefa, mówiąc mu, że po-

częła za sprawą Ducha Świętego. Dorosły

Chrystus jest przedstawiany jako oszust. Wmawia

się, że jego cuda były sprytnie wykonanymi sztucz-

kami, tak jak wykonują je dzisiaj iluzjoniści. Mówi

się, że dwunastu Apostołów było jego wspólnikami.

Często używa się komika, tak zwanego „Magika

Mandragory”, do zilustrowania jak hipnotyzer i ilu-

zjonista mogą oszukać publiczność.

Jedna z ulubionych historii opowiadanych chrześ-

cijańskim dzieciom mówi, że Chrystus był w bar-

dzo młodym wieku przemytnikiem alkoholu. Kłamcy

twierdzą, że upozorował on cud na weselu w Kanie

Galilejskiej, żeby sprzedać swoje przemycone wino.

Oskarżali oni nawet Chrystusa i wszystkich rzym-

skich katolików o kanibalizm. Popierali swoje argu-

menty biblijnym cytatem, że Chrystus mówił swoim

wyznawcom, iż dopóki nie będą jedli jego ciała i nie

pili jego krwi, nie będą mieli życia wiecznego.

Młodych nastolatków zapoznaje się z towarzy

szami, którzy uczą ich liberalizmu, zamieniającego

się wkrótce w rozwiązłość. Uczy się ich anarchi

stycznej koncepcji życia. Im mniej praw, tym lepiej.

Róbcie, co chcecie. Według wywrotowych nauczy

cieli jest tylko jeden grzech i jest to nieposłuszeń

stwo wobec zarządzeń wydawanych przez upo

ważnionych liderów. Istnieją tylko dwie zbrodnie

– lekceważenie obowiązku i zdrada tajemnic partii.

Następnym krokiem jest doprowadzenie anty

społecznej młodzieży do faktycznego konfliktu z

policją. Zaczyna się to od wprowadzenia ich do ja-

kiegoś

„gangu”

. Młodzi przywódcy komunistyczni

namawiają innych członków. Ośmielają ich do robie-

nia rzeczy poza prawem. Zmuszają do walk, żeby

dowiedli swojej fizycznej odwagi. Podstępnie na-

kłaniają ich do popełniania drobnych przestępstw,

a potem wprowadzają głębiej w dżunglę zorganizo-

wanego przez komunistów podziemia.

Dziesiątki nastolatków obojga płci brało udział w orgii

seksualnej, jaka miała miejsce w Hotelu Ford w Toronto,

23 października 1954 r. po meczu futbolowym drużyny

Red Feather (Czerwone Pióro). Był to typowy przykład

tego, jaki wpływ, potajemnie wywierany, mogą mieć ko

muniści na młodzież w każdym kraju.

Publikowanie komiksów na temat zbrodni i seksu

jest częścią komunistycznej wojny psychologicznej.

Komiksy te są obliczone na przebudzenie w dzie-

ciach ukrytych i tłumionych tendencji sadystycznych

i osłabienie moralnego pancerza dzieci, które są w

przeciwnym razie normalne. Każdy „profesor”, który

twierdzi, że komiksy na temat zbrodni i seksu nie

mają wpływu na dzieci w sposób, w jaki tego chcą

Iluminaci, jest albo głupcem, albo niegodziwcem.

Zabawki-pistolety, żołnierze, rewolwery, filmy z

mnóstwem zbrodni i strzelaniny, wszystko to jest

obliczone na zniszczenie czystych uczuć normal

nych chrześcijańskich dzieci i przystosowanie ich

do używania broni, scen przemocy i nagłej śmierci.

Książki i czasopisma pornograficzne krążyły ob-

ficie po niskich cenach, ponieważ taka literatura jest

obliczona na zniszczenie cienkiej warstewki cnoty

i przyzwoitości, którą cywilizowane chrześcijańskie

kodeksy moralne pozwoliły nam rozwinąć.

Niewielu ludzi zdaje sobie sprawę z tego, jak

ważną rolę odkrywają współczesne filmy w dopro

wadzaniu młodych ludzi do zerwania z ich domami

rodzinnymi, krajami i ich religią. Wiele kin pokazuje

godzinę

filmu, w którym kryminaliści oraz źli męż

czyźni i kobiety robią wszystko, co jest zabronio-

ne przez nasze prawa i kodeks moralny i poświę-

cają

jedną minutę

, w której prawo dopada ich

albo umierają oni z powodu swoich grzechów. W

Galveston w Teksasie pokazywano filmy przedsta

wiające faktyczne walki z czasów rewolucji meksy

kańskiej w 1913 r. Widok mężczyzn zabijanych w

bitwie albo wyciąganych z domów i mordowanych

przez rewolucjonistów spowodował krzyk i omdlenia

kobiet oraz torsje mężczyzn. Opinia publiczna do-

prowadziła do tego, że zakazano wyświetlania tych

filmów. Dziś takie sceny pokazuje się w filmach re-

klamowanych jako „polecane dzieciom” na sobotnie

seanse popołudniowe. Jest to tylko jeden przykład,

jak ogół społeczeństwa, a zwłaszcza dzieci były

systematycznie hartowane na zaakceptowanie wi-

doku przemocy i krwawej śmierci jako normalnych

rzeczy. Potwierdza to rewolucyjne motto, że „wiele

potrzebnych reform może zostać szybko wprowa-

dzonych jedynie przez działania rewolucyjne”.

W każdym nieujarzmionym po dzień dzisiejszy

kraju dyrektorzy Światowego Ruchu Rewolucyj

nego założyli prywatne agencje filmowe, które do-

starczają najbardziej obscenicznych do pomyślenia

obrazów na pokazy, odbywające się na prywatnych

przyjęciach. Filmy te pokazują wszystkie formy de-

prawacji seksualnej znane człowiekowi. Używa się

ich do demoralizacji młodych ludzi, tak że mogą oni

być rekrutowani do organizacji rewolucyjnych. To

stwierdzenie jest dowiedzione przez fakt, że prawa

zakazujące ich w ZSSR są ściśle przestrzegane.

Młodzi, którzy udowodnią, że są antyspołeczni,

antyreligijni, zatwardziali i znieprawieni wysyłani są

do Moskwy i uczeni „działań rewolucyjnych i sztu-

ki walki ulicznej”. Jest to kurs inny od tego, który

kształci przyszłych liderów robotniczych i intelektu

alistów.

Rewolucyjna wojna psychologiczna osiąga swój

cel w Świecie Zachodnim tak, jak to się stało w

Hiszpanii. Dowodzi tego fakt, że nikt dziś nie traci

swego snu, kiedy ostatnią rzeczą, jaką słyszy przed

pójściem do łóżka jest wyliczenie detali katastrof

powietrznych, wypadków samochodowych, prze-

stępstw i brutalnych zabójstw. Kieliszek tego rodza-

ju byłby zbyt mocny, żeby wzbudzić sen pięćdziesiąt

lat temu.

Nie da się już dłużej pobudzać do działania opi-

nii publicznej, kiedy gazety bezbarwnie donoszą,

że wiele tysięcy Żydów było systematycznie ekster-

minowanych w komorach gazowych przez antyse-

mitów, albo że dziesięć tysięcy chrześcijan zostało

zamęczonych z powodu ich antykomunistycznych

przekonań przez Belę Kuna czy chińskich sady-

stów. Takie okropności są teraz akceptowane jako

wydarzenia codzienne. Okazujemy się odporni na

reakcje, których kiedyś doświadczyliśmy, gdy wszel-

kiego rodzaju przemoc zajmowała naszą uwagę.

Nie wstrząsa nas już dłużej obalanie siłą rządów o

ustalonej pozycji. Gdyby tak było, robilibyśmy coś,

żeby zatrzymać, to co się działo. Ludzie słuchają

tych, którzy ciągle krzyczą, jak to robili w Hiszpa-

nii, że „komunizm nigdy nie może spowodować tu

rewolucji”. Słuchają tych, którzy dają im poczucie

fałszywego bezpieczeństwa. Więk-

szość obywateli jest jak dzieci, które

ukrywają swoje głowy pod kocami,

kiedy boją się niebezpieczeństwa.

Trzeba pamiętać, że naciągnięcie

pościeli na głowę nigdy nie uchro-

niło osoby od zamachowca, gwałci-

ciela czy eksplodującej bomby.

Kilka przykładów pokaże, jak

wojna psychologiczna stosowana

była w Hiszpanii. Musimy zawsze

pamiętać, że Lenin mówił: „Część

szkolenia wszystkich młodych re-

wolucjonistów musi zawierać ob-

rabowanie banku, wysadzenie w

powietrze posterunku policji i likwi-

dację zdrajcy czy szpiega”. Dopóki

młody człowiek nie został do cna

pozbawiony ludzkiej życzliwości i

wszelkich uczuć sympatii, uważa

się go za nie nadającego się na

członka partii

. Jest to bez porów-

nania inny status niż „sympatyk ko-

munizmu”.

Kiedy w Hiszpanii zbliżał się dzień rozpoczęcia

rewolucji, dostawcy literatury pornograficznej i ob-

scenicznych zdjęć stali się tak zuchwali, że zajęli

swoje stanowiska przed wejściami do kościołów i

oferowali swoje towary wchodzącym i wychodzą-

cym z nich wiernym. Okładki tych publikacji poka

zywały zwykle obrazy księży i zakonnic, zajętych

seksualnymi szaleństwami. Edward Konblaugh ,

który uznawany jest za autorytet w dziedzinie wojny

domowej w Hiszpanii, był tak porażony tą antykle-

rykalną kampanią, że napisał: „Od czasu do czasu

delegaci duchowieństwa protestanckiego przyjeż-

dżali do lojalistycznej Hiszpanii, żeby sprawdzić rela

cje o antyklerykalnych działaniach, o których czytali

w gazetach. Delegacje te były ciepło przyjmowane.

Podejmowano wielkie starania, żeby przekonać ich,

że byli poważnie wprowadzeni w błąd. Specjalni

przewodnicy zostali odkomenderowani do pokazy-

wania im okolicy. Widzieli tylko to, co chciały im po-

kazać władze komunistyczne. Po jednym lub dwóch

dniach byli z odpowiednimi wrażeniami wysyłani do

domu”.

Lecz pewnego dnia popełniono gafę. Delegacja

duchownych zatrzymała się przy stoisku z książka-

mi, żeby podziwiać pewne rzadkie, stare woluminy.

Zanim przewodnik mógł temu zapobiec, zobaczyli

oni także egzemplarze „La Traca” i „Bicharracos.

Clericales”. Okładki przedstawiały kapłańskie or-

gie z półnagimi zakonnicami. Oba czasopisma

były obficie ilustrowane obscenicznymi zdjęciami.

Knoblaugh komentował: „Delegaci wyjechali z gnie-

wem”.

Sytuacja w Hiszpanii w latach 1923-1936 była

bardzo podobna do tej, jaka istnieje w Kanadzie

między francusko- a anglojęzyczną populacją do

dziś.

(cdn)

William Guy Carr

Knoblaughbył „KorespondentemwHiszpanii”. Opubli

kował książkę pod tym tytułem.

(ciąg dalszy ze str. 15)

Międzynarodowa konspiracja

Pionki w grze

Ruiny Alcazaru w Toledo, słynnego z bohaterskiej obrony oblężonych w nim

narodowców w czasie wojny domowej